Hans Altevogt, Greenpeace: "Verbijsterend dat BusinessEurope lagere prioriteit voor klimaat wil"
Hawaï, Mouna Loa, 7 mei, 400 ppm.
Mouna Loa is een dode vulkaan op Hawaï. Hoog op een helling staat een Amerikaans observatorium, waar wetenschappers de hoeveelheid CO2 in de zuivere oceaanlucht meten. Een representatieve meetplek zonder verstorende invloeden, zoals lokale vervuiling.
In 1958, het begin van de meetreeks op Mouna Loa, was de CO2-concentratie 315 parts per million (ppm) luchtmoleculen. Voor de niet-ingewijden: uit onderzoek naar ijskernen schommelde de atmosferische hoeveelheid CO2 de laatste 800.000 jaar rond de 250 ppm en groeide vanaf 1850 gestaag naar 280 ppm toen we steeds meer fossiele brandstoffen industrieel gingen verstoken.
Eén dezer dagen is op Mouna Loa de grens van 400 ppm overschreden. De temperatuur op aarde steeg inmiddels met bijna 1 ºC boven pre-industrieel niveau. Een stijging van 1½ - 2 ºC wordt ‘relatief veilig' geacht, maar dat is meer mening dan wetenschap.
Boven 450ppm, bij het huidige groeitempo verwacht rond 2030-'40, is het ramkoers richting onomkeerbare klimaatsverandering. Dit resulteert aan het einde van deze eeuw in een met 5 à 6 ºC opwarming in een wereld die we niet kennen. Maar ook een wereld, waarin niemand nergens meer zal leven, wonen, werken of ondernemen als voorheen.
Van dit besef word je spontaan cognitief dissonant.
Meten is weten, kúnnen weten, maar ook: niet altijd wíllen weten.
3.400 meter lager, 12.000 kilometer verder dan Mouna Loa.
Brussel, BusinessEurope, begin mei, 4.00 PM.
Ik lees een verbijsterend webbericht, waarin Markus Beyrer, baas van de industriële lobbyclub BusinessEurope op een persconferentie het Europese energiebeleid veroordeelt: "... It has been too much driven by climate in the past and (we) will have to re-shape it and re-balance it to cost-competitiveness and security of supplies".
Archetypes als Beyrer ontpoppen zich -vooral in tijden van economische crisis- als de getergde industriële ‘lone wolf', die terug wil naar het fossiel-economische verwenmodel van de 20e eeuw. Zij zien klimaatsverandering als collateral damage van ‘hun' economie.
Ziehier de botsing van twee onverenigbare denkwerelden: Mouna Loa versus BusinessEurope. Reële ecologie versus reële economie. Fossiele economische groei, die automatisch ecologische krimp, lees: klimaatsverandering, genereert.
Sinds de industriële revolutie prevaleert het economisch
verdienmodel boven het ecologisch verliesmodel, maar dat is met de
overschrijding van 400 ppm eens te meer onhoudbaar gebleken.
Het veilig begrenzen van klimaatsverandering betekent dan ook niets meer of
minder dan het einde van de ‘GOK-industrie' (Gas,
Olie en Kolen) als motor van economische groei en afscheid van het oude verdienmodel.
Hoogste tijd ook
voor een nieuw afrekenmodel.
BusinessEurope lobbyt in Brussel ook
namens het enige Nederlandse lid: VNO-NCW, die op zijn beurt spreekbuis is van
Nederlandse ondernemers, groot en klein. Zolang onweersproken, lobbyt BusinessEurope dus ook namens
Nederlandse bedrijven. In het nieuwe afrekenmodel moeten bedrijven kleur
bekennen, ook als dat betekent dat zij zich distantiëren van regimespelers als BusinessEurope en VNO-NCW. Wie geen
kleur bekent, verliest zijn maatschappelijke en morele license to operate
als bedrijf. Met een parafrase op
automaker Henri Ford: "U mag alle kleuren kiezen, als het maar groen is." De
eerste lakmoesproef is het duurzaam energieakkoord, waarover momenteel in de
Sociaal Economische Raad wordt onderhandeld.
AkzoNobel, DSM en Philips spraken zich al uit.
Bedrijven, geef de lobby voor groen uw stem. Laat u horen! Vluchten kan niet meer, alleen nog maar naar voren.
Hans Altevogt is campagneleider bij Greenpeace
Volg Energiepodium op Twitter: @energiepodium