Europarlementariër: "Een verdeeld Europa betekent stilstand op klimaat"
"De Europese delegatie op Doha was totaal verdeeld. Dat
zorgde voor gênante situaties op de klimaattop en de uiteindelijke mislukking
ervan", stelt Europarlementariër Bas Eickhout in een terugblik.
List Eurocommissaris Hedegaard
Vooral de onenigheid over de Poolse CO2-rechten
of Assigned Amount Units legde de Europese verdeeldheid pijnlijk bloot, vindt Eickhout.
Bij de onderhandelingen over de tweede fase van het Kyoto-protocol speelden
deze Poolse rechten een belangrijke rol. Het voormalige Oostblokland heeft een
grote hoeveelheid CO2-rechten opgebouwd, die opgekocht kunnen worden
door andere landen die hun klimaatdoelstellingen niet haalden. Het merendeel
van de Europese landen wil dat Polen afstand doet van deze rechten.
Eickhout: "Als Polen al deze rechten houdt, wordt de tweede
fase van het Kyoto-protocol ongeloofwaardig. Maar in Doha bewogen de Polen niet
op dat punt. Voor de minister was het een kwestie van nationale eer. De Eurocommissaris
voor Klimaat, Connie Hedegaard, kwam met een list. Ze heeft met de relevante
landen afgesproken dat ze de CO2-rechten van de Polen niet kopen. Zo
konden beide partijen met een verhaal thuis komen. Polen kan zeggen dat het
zijn rechten houdt, de andere EU-landen dat de rechten er niet meer toe doen
omdat er geen markt voor is. Ik vind het onbegrijpelijk en gênant dat dit soort
trucs uitgehaald moeten worden. De Europese delegatie had al voor de klimaattop
in Doha met een gezamenlijk standpunt moeten komen."
Vergoeding
ontwikkelingslanden
Ook over het vergoeden van ontwikkelingslanden voor schade veroorzaakt door
het klimaatprobleem stelt Eickhout dat Europa verdeeld was. "Dat was een
belangrijk thema op de top. Grote Europese landen als Duitsland, het Verenigd
Koninkrijk, Frankrijk, Denemarken en Zweden kwamen met honderden miljoenen. Ook
Nederland is met 200 miljoen gekomen. Daarnaast heeft de Europese Commissie geld
beschikbaar gesteld. Maar er was geen overzicht. Er waren vragen over hoeveel
van dat geld daadwerkelijk nieuw was. Ieder land had zijn eigen verhaal, zijn
eigen termijnen en projecten waarin de fondsen beschikbaar zouden komen.
Bovendien praten we over ongeveer 6 miljard dollar. Dat lijkt veel geld, maar
de afspraak is dat er wereldwijd per 2020 100 miljard dollar beschikbaar is
voor een klimaatfonds. Daar komen we niet bij in de buurt. Het resultaat is dat
de ontwikkelingslanden zwaar teleurgesteld naar huis zijn gegaan. Het was rijk
versus arm."
Tegenover dit verdeelde Europa kon China de held spelen,
stelt Eickhout. "De Chinezen zeiden tegen de ontwikkelingslanden: ‘Zie je wel,
de rijke landen doen niets'. Op de vorige top in Durban kreeg een beter verenigd
Europa de arme landen aan zijn kant. China en de Verenigde Staten moesten toen
wel bewegen. Dat is nu niet gebeurd, met als resultaat dat Doha te weinig heeft
opgeleverd."
Lichtpuntjes
Toch ziet Eickhout een paar kleine lichtpuntjes in de resultaten van de
top. "Er zijn procedureel stappen gezet. Het schema van de onderhandelingen in
2013 en 2014 is duidelijker geworden. Op de klimaattop van 2013 in Polen gaan
we praten over de compensatie voor arme landen, in 2014 komt een review van de
beloften en inspanningen die landen hebben uitgesproken. Ook zal er dat jaar
een top van regeringsleiders komen."
Volg Energiepodium op Twitter: @energiepodium