In de diepzee rond de Cook-eilanden liggen gigantische reserves aan mineralen waarmee je auto-batterijen kunt maken. Het aanboren van die voorraden zou de wereld van fossiele brandstoffen af kunnen helpen en ‘ongelofelijke rijkdom’ naar het land brengen.
Maar: zulke mijnbouw in de diepzee is nooit gedaan, en critici vrezen onherstelbare schade. De diepzee, meer dan 200 meter onder de zeespiegel, vormt de grootste habitat ter wereld, met dieren die nergens anders leven. Schade is niet te herstellen binnen één mensenleven, en critici vrezen dat de komst van mensen tot uitstervende dieren zal leiden, zoals vaak gebeurde als mensen in een nieuw gebied arriveerden.
“Niet wetenschappers of Europese autobedrijven bepalen of er mijnbouw zal zijn, maar de Cook-regering”
Het aloude verhaal van geld versus natuur. Maar dit keer staan de milieuactivisten niet alleen. Achter hen staan grootafnemers van auto-batterijen als BMW, Polestar, Volkswagen en Volvo. Samen met 800 wetenschappers en tientallen bedrijven roepen zij op géén mineralen uit de diepzee te halen, niet alleen niet rond de Cook-eilanden, maar nergens ter wereld, tot zeker is dat extractie de ecologie niet schaadt.
We weten niet of het schadelijk is, dus laten we het maar laten, zeggen ze feitelijk. Dat is nogal een andere houding dan: Eigenlijk weten we dat het slecht is, maar we doen het toch. Maar niet wetenschappers of Europese autobedrijven bepalen of er mijnbouw zal zijn, maar de Cook-regering.
En die heeft ook een ander doel: bestaanszekerheid van een bevolking die per capita 11.000 dollar verdient. Met mijnbouw ontstaan potentieel tientallen miljarden aan inkomsten. En: onafhankelijkheid. De Cook-eilanden waren lang een kolonie van Nieuw-Zeeland. Sinds 1965 besturen ze zichzelf, en groot mijnbouwproject biedt ook financiële soevereiniteit.
“Dus wetenschappers, klimaatactivisten, heb ik ongelijk? Schrijf mij dan over het tegendeel”
En dus slaat de premier soms fel terug: Ons bekritiseren nu de landen die onze planeet verwoestten door decennia van winstbejag? Die hun klimaatverantoordelijkheid verwaarlozen? Juist zij stellen nu eisen? “Het is bevoogdend en impliceert dat wij te dom of te gulzig zijn om te weten wat we doen.”
Het is een extra laag aan de aloude strijd, die je niet meer kunt platslaan tot ‘geld versus natuur’, zoals ik soms doe. Nog zo’n laag: De oproep tot een moratorium, van autobedrijven en milieuactivisten, roept ook op tot ‘verantwoorde mijnbouw op land’, zodat we alsnog aan voldoende batterijen komen. Maar ook dat leidt tot hoofdpijn, zoals ik eerder beschreef.
En dus blijft een pijnlijk feit dat de auto die onze steden vrijhoudt van giftige gassen, elders ter wereld voor schade zorgt. De mensheid, vrees ik, kan niet meer in harmonie met de natuur leven. Mensen wel, maar de mensheid niet. Economie en industriële ontwikkeling zijn zo ver gekomen, dat het nu kiezen uit kwaden is.
Er is een minder kwaad, ja, maar dat we de Aarde niet meer schaden zodra we van olie, kolen en gas af zijn, is fictie, vrees ik. Begrijp me niet verkeerd: ik zou het zo graag bij het verkeerde eind hebben. Dus wetenschappers, klimaatactivisten, heb ik ongelijk? Schrijf mij dan over het tegendeel: matthijs@matthijsmvp.nl